مبارزه با جمهوری اسلامی و تلاش برای رهایی ایران از ستم فاشیسم مذهبی، حول محور احقاق حقوق شهروندان ایرانی، موضوعیت دارد؛ حقوقی که از بدو تولد هر ایرانی شروع می‌شود و در طول زندگی آنان از واقعیت حقوقی- ملی و سیاسی برخوردار است. بنیان حق طبیعی انسان‌ها در پذیرش بین‌المللی حقوق جهانشمول بشر قرار دارد؛ توافقی که بر بسترهای عقلانی بوده و پذیرفته شده توسط تمامی ملت و دولت‌های آزاد و دمکراتیک است که در تدوین قوانین اساسی و قواعد موضوعه، به صورت حقوق شهروندی در زمینه‌های اجتماعی- سیاسی- اقتصادی و فرهنگی، جامعه‌ای آزاد را برای مردمان توأم با برابری و امنیت و رفاه می‌گرداند.
در سلسله اعتراضات مردمی و مخالفت و مبارزه با جمهوری اسلامی که در چهل و یک سال گذشته شاهدش بودیم، خیزش آبان ۱۳۹۸ از جایگاه والایی برخوردار است؛ معترضان آبان ۹۸ با درایت و آگاهی از سرچشمه‌های بدبختی و فلاکت ایرانیان به خیابان‌ها آمده و خواستار حقوق انسانی خود بودند؛ آنان از خشونت، فساد و سانسور رژیم جمهوری اسلامی به تنگ آمده و خواهان آزادی، رفاه اقتصادی و امنیت قضایی بودند.
درواقع مبارزات مدنی و مطالبات ملی شامل تمامی ایرانیان می‌شود و دستیازی به تفاوت‌های اتنیکی، جنسی و اعتقادی از حربه‌های تفرقه‌افکنانه و ضدملی عوامل و آمران امنیتی جمهوری اسلامی نشأت می‌گیرد؛ بی‌تردید ایران سرزمینی است که متعلق به همه ایرانیان بوده و زادگاه هر ایرانی ملک مشاع و مشترک ایرانیان به شمار می‌رود؛ بنیادهای حقوقی این واقعیت با سابقه تاریخی کهن، ریشه در جنبش مشروطیت و پروسه دولت- ملت‌سازی مدرن دوره اول پهلوی دارد؛ در آن دوران و در هر دو برهه تاریخی، ایرانیان فراتر از تفاوت‌های زبانی و قومی و اعتقادی و جنسی، در راه برقراری حکومت قانون و مدرن سازی ایران دوش به دوش هم کوشیدند و پایه‌های اولیه ایران مدرن را در عصر معاصر ایجاد کردند؛ وجود کوشندگان مشروطه‌خواه ارمنی- زرتشتی در کنار مسلمانان ایرانی و زنان همراه مردان و ایرانیان ترک و عرب و کرد و دیگر اقوام ایرانی در همراهی با مدرن‌گرایان تهران و اصفهان و کاشان و شیراز، حاکی از تحرکات ملی‌گرایانه مشروطه‌خواهی و وطن‌پرستانه‌ای بودند که در دوران نوسازی عصر پهلوی در تاریخ کشورمان به ثبت رسیده است.
در دوران سازندگی و تحولات فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی عصر پهلوی دوم، زنان دوشادوش مردان ایرانی به خواست‌های حقوقی و اجتماعی خود رسیدند و با فرایند صنعتی شدن تقریبا همه استان‌های ایرانی از مزایای آن برخوردار شدند. با فاجعه بهمن ۱۳۵۷ تمامی ایرانیان از حقوق انسانی و ملی خود محروم شدند. با ارزش‌گذاری‌های انقلابی، ایرانیان یهودی و زرتشتی و بهایی و سنی‌ها و پیروان دیگر مذاهب به جوخه‌های اعدام سپرده شدند. ایرانیانی که از اقوام محلی و منطقه‌ای آذربایجان، ترکمن صحرا، کردستان، سیستان و بلوچستان و خوزستان بودند، گرفتار خشونت و اختناق انقلابی شده و از حقوق شهروندی محروم شدند. رژیم انقلابی و فاسد جمهوری اسلامی با خشونت تمام به سرکوب، کشتار و سانسور تمامی ایرانیان پرداخت و تمامی راه‌های زندگی اجتماعی و اعتراضات مسالمت‌آمیز را برای دستیابی به ایرانی آزاد و دمکراتیک بست. اعدام‌ها و مصادره اموال انقلابی سال‌های اول استقرار جمهوری اسلامی و استمرار و گسترش آن در کشتارهای دگراندیشان، دگرباشان جنسی و اعتقادی و تخریب منافع ملی و طبیعی ایرانی در سال‌های اخیر، نشانگر یکپارچگی غیرایرانی و ضدملی این رژیم است؛ چنانکه ایستادگی ملت ایران به صورت متحدانه و همسو با اعتراضات صنفی و مطالبات محلی و خواسته‌های فرهنگی و اقتصادی تمامی ایرانیان از سوی دیگر، بیانگر حقوق ملی ایرانیان برای ایران متحد و یکپارچه است.
گذار از جمهوری اسلامی و رهایی ایران از کابوس این رژیم در صورتی متحقق خواهد شد که همه ایرانیان برای تمامیت ارضی ایران کوشش کنند. گرفتار شدن به آدرس‌های انحرافی مراکز امنیتی رژیم در مدیریت تنش‌های قومیتی، گذشته‌گرایی، ارزش‌گذاری‌های دینی و جنسیتی، مانعی در برابر مبارزات مدنی و ملی است؛ این مبارزات، حرکتی رو به آینده بوده و مطابق با معیارهای پذیرفته شده حقوق بشری و طرد ارزش‌های غیرحقوقی و تبعیض‌آمیز به تحقق خواهد پیوست.
راه واقعی که در بخشی از اپوزیسیون و مبارزان داخل جریان دارد، راهی ملی و مدنی با حضور تمامی ایرانیان برای ایرانی واحد و مستقل و دمکراتیک است. این هم‌آوایی در آبان سال گذشته در همراهی مبارزاتی داخل و خارج خود را نشان داد و اکنون در اولین سالگرد آن خیزش خونین و ملی، یادمان کشته‌شدگان و رساندن پیام ملی و مدنی ایرانیان را به گوش جهان در دستور کار خود قرار داده است.
برگرفته از کیهان لندن
Iran is the homeland of all Iranians
The struggle against the Islamic Republic and the effort to free Iran from the oppression of religious fascism revolve around the realization of the rights of Iranian citizens; Rights that start from the birth of every Iranian and have a legal-national and political reality throughout their lives. The foundation of the natural right of human beings lies in the international acceptance of universal human rights; An agreement on rational grounds and accepted by all nations and free and democratic governments that in the formulation of constitutions and rules of the subject, in the form of civil rights in the socio-political, economic and cultural fields, a free society for people with equality and Restores security and prosperity.
In the series of popular protests, opposition and struggle against the Islamic Republic that we have witnessed in the past forty-one years, the November 2019 uprising has a high status; The protesters of November 2019 took to the streets with tact and awareness of the sources of misery and misery of the Iranians and demanded their human rights; Tired of the violence, corruption and censorship of the Islamic Republic, they called for freedom, economic prosperity and judicial security.
In fact, civil struggles and national demands include all Iranians, and the achievement of ethnic, sexual, and religious differences stems from the divisive and anti-national tactics of the Islamic Republic’s security agents and commanders; Undoubtedly, Iran is a land that belongs to all Iranians and the birthplace of every Iranian is the common property of Iranians; The legal foundations of this fact, with its ancient history, are rooted in the constitutional movement and the modern state-nation-building process of the first Pahlavi period; At that time and in both historical periods, Iranians, beyond linguistic, ethnic, religious and sexual differences, worked side by side to establish the rule of law and modernize Iran, and laid the basic foundations of modern Iran in the contemporary era; The existence of Armenian-Zoroastrian constitutional activists alongside Iranian Muslims and women along with Turkish, Arab, Kurdish and Iranian men and women, and other Iranian ethnic groups along with modernists in Tehran, Isfahan, Kashan, and Shiraz, indicate nationalist movements.
During the construction and cultural, social and economic developments of the second Pahlavi era, women, along with Iranian men, achieved their legal and social aspirations, and with the process of industrialization, almost all Iranian provinces enjoyed its benefits. With the tragedy of February 1979, all Iranians were deprived of their human and national rights. With revolutionary values, Iranian Jews, Zoroastrians, Baha’is, Sunnis, and followers of other religions were sent to execution squads. Iranians from local ethnic groups in the regions of Azerbaijan, the Turkmen Sahara, Kurdistan, Sistan and Baluchestan, and Khuzestan were subjected to revolutionary violence and repression and were deprived of their civil rights. The revolutionary and corrupt regime of the Islamic Republic violently repressed, killed and censored all Iranians and closed all avenues of social life and peaceful protests to achieve a free and democratic Iran. Executions and confiscation of revolutionary property in the first years of the establishment of the Islamic Republic and its continuation and expansion in the killings of dissidents, LGBT people and the destruction of Iranian national and natural interests in recent years, shows the non-Iranian and anti-national unity of this regime; As the stand of the Iranian nation in a united manner and in line with the trade union protests and local demands and cultural and economic demands of all Iranians on the other hand, expresses the national rights of Iranians for a united Iran.
The transition from the Islamic Republic and the liberation of Iran from the nightmare of this regime will be achieved if all Iranians strive for the territorial integrity of Iran. Getting caught in the deviant addresses of the regime’s security centers in managing ethnic tensions, retrogression, religious and gender values is an obstacle to civil and national struggles; These struggles are a step towards the future and will be carried out in accordance with accepted human rights standards and the rejection of illegal and discriminatory values.
The real way that is going on in some of the opposition and the fighter inside is a national and civil way with the presence of all Iranians for a united, independent and democratic Iran. This consonance showed itself in November of last year in the midst of internal and external struggles, and now, on the first anniversary of that bloody and national uprising, the memorial of those killed and conveying the national and civil message of Iranians to the world is on its agenda.
