Tag: اپوزیسیون

«من به همه نیروهای سیاسی دموکراسی‌خواه فارغ از گذشته و گرایش سیاسی‌شان دست یاری دراز می‌کنم و می‌خواهم با کنار گذاشتن اختلافات و خودبزرگ‌بینی و برتری‌جویی، روی یک هدف متمرکز شوند: نجات ایران!» -تردیدی نیست که گذار از حکومت اسلامی و ایجاد دمکراسی در ایران، اولویت و سرلوحه فعالیت‌های ایرانیان آگاه و سیاسی به شمار می‌رود؛ به همین دلیل، هر مسئله‌ای در رابطه با سرنگونی جمهوری اسلامی معنا می‌یابد و در این میان عقده‌گشایی از خاندان پهلوی و مقابله با شاهزاده رضا پهلوی، در عمل چیزی جز درگیر شدن در بازی‌های غیردمکراتیک و ضدملی نیست.

«من به همه نیروهای سیاسی دموکراسی‌خواه فارغ از گذشته و گرایش سیاسی‌شان دست یاری دراز می‌کنم و می‌خواهم با کنار گذاشتن اختلافات و خودبزرگ‌بینی و برتری‌جویی، روی یک هدف متمرکز شوند: نجات ایران!» -شاهزاده رضا پهلوی سودای معاصر گرداندن روش‌‌های دولت‌مداری و ایجاد دولتی دمکراتیک، سکولار و ملی داشته و مانند تحولی که در روش‌‌های مبارزاتی از اعمال قهرآمیز به جنبشی مسالمت‌آمیز و بی خشونت پیشتاز بوده، در مسئله جایگاه دولت و ملت هم در پیمان نوین، ایده‌ای مدرن و مدنی ارائه کرده‌ است. به همین دلیل وی در بندی از «پیمان نوین» اعلام می‌کند: «امروز، روز انتخاب است!»

سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی نخستین مرحله پیکار است. مرحله دوم که به همان اندازه اهمیت دارد ساختن یک جامعه نوین ایرانی است که تنها با مشارکت همه مردم و گرایش‌های گوناگون میسر خواهد بود. -هرگونه مطالبه‌ای غیر از نظام ‌دمکراتیک، جامعه‌ای آزاد و قوانینی که حقوق انسانی و حق شهروندان ایران را تأمین کنند و حافظ منافع ملی ایرانیان باشد، اتلاف وقت و به انحراف کشاندن مبارزه بوده و در عمل جز همسویی با عوامل امنیتی و اجرایی رژیم نیست.

برای جلوگیری از انتقامجویی شخصی و خشونت‌های ضدملی و غیرحقوقی، مکانیسم‌ها و راهکارهای حقوقی هم بایستی اندیشیده شود تا ماهیت و شکل دمکراتیک، حقوقی و ملی دولت و جامعه آینده ایران، به رفتارهای غیرحقوقی آلوده نشود. -از هم‌اکنون لازم است تدوین، اطلاع‌رسانی و فرهنگ‌سازی حقوقی برای برخوردهای جزایی و قضایی با عاملان و آمران جمهوری اسلامی به یکی از محورهای مبارزاتی و تبلیغاتی اپوزیسیون تبدیل شود.

دارا بودن شخصیت سیاسی و فرهنگی، پیشینه ملی و شفافیت اهداف و آرمان‌ها و اصول دمکراتیک در مبارزه و مخالفت، و مهمتر از همه، شناخت و همراهی بخش بزرگتری از مخالفان و مبارزان ملی و مدنی از شخصیت واجد هدایت مبارزات، از ارکان اصلی و پایه‌های اساسی رهبری در دنیای معاصر به شمار می‌رود. - تردیدی نیست که شخصیت‌های محدودی از الزامات رهبری مبارزات مدنی و ملی ایران برخوردارند؛ شخصیت‌هایی که از «مقبولیت ملی» بهره‌مند بوده و «مشروعیت سیاسی و فکری» خود را طی سال‌های اخیر و با حضور فعال و دمکراتیک در مبارزات جلوه‌گر ساخته‌اند.

گذار از جمهوری اسلامی و رهایی ایران از کابوس این رژیم در صورتی متحقق خواهد شد که همه ایرانیان برای تمامیت ارضی ایران کوشش کنند. گرفتار شدن به آدرس‌های انحرافی مراکز امنیتی رژیم در مدیریت تنش‌های قومیتی، گذشته‌گرایی، ارزش‌گذاری‌های دینی و جنسیتی، مانعی در برابر مبارزات مدنی و ملی است؛ این مبارزات، حرکتی رو به آینده بوده و مطابق با معیارهای پذیرفته شده حقوق بشری و طرد ارزش‌های غیرحقوقی و تبعیض‌آمیز به تحقق خواهد پیوست.

حق دفاع مشروع و حق شورش غیر از برخوردهای مسلحانه و اعمال قهرآمیز سنتی بوده و ریشه در دفاع از آرمان‌های دمکراتیک دارد؛ آرمان‌هایی که در تظاهرات مسالمت‌آمیز مردمی ‌بر آنها تأکید شده و در راستای برطرف کردن موانع غیرحقوقی و نامشروع و ناحق حاکمیت قرار دارند. درواقع، حق دفاع مشروع و حق شورش به مثابه عنصری بازدارنده و عامل پیشبرنده‌ی مبارزات ملی و مدنی و بدون خشونت بوده و نمادی از قدرت مبارزاتی مخالفان حاکمیت است.

ایرانگرایی هم مانند مشروطه‌خواهی و دیگر اهداف سیاسی با تغییر مقتضیات زمانه، فرم و گفتمان تازه‌ای یافته و در این رهیافت، ایرانگرایی حفظ چارچوب ارضی ایران، تأمین حقوق انسانی شهروندان، حضور در روابط بین‌المللی و عرصه‌های تجارت جهانی را در خود جای داده است؛ از این دیدگاه، ملی‌گرایی ناظر به تحقق حقوق پذیرفته شده آحاد ملت ایران است که در چارچوب‌های دیپلماتیک، هویت جدید ایرانی را نمایندگی می‌کند.

با شناخت پیشرفت‌های تکنولوژیک، اصول مبارزاتی، معیارهای دولت مسئول و قانونمند و... بایستی رؤیای ایران دمکرات و پیشرفته را در آینده دید. ماندگاری در گذشته- هرچند که پر شکوه و افتخارآمیز باشد- نشانی از ناامیدی به آینده و معلول ذهن ایدئولوژیک‌زده‌ای است که آرمانشهر خود را نه در آینده که در گذشته‌ی سپری شده می‌بیند...

رفتار و عملکرد سیاسی با تشخیص واقعیات، از ادبیات تازه‌ای استفاده می‌کند و فرهنگ جدیدی را پایه می‌گذارد؛ مفاهیم و کلماتی که کنشگران سیاسی به کار می‌گیرند، نشانگر حدود شعور و ظرفیت آگاهی آنان از مسائل سیاسی است؛ چنانکه به کار گرفتن رفتاری یا عملکردی، زیرساخت‌های فکری و بنیان‌های فرهنگی...